Tadeusz Tomasz Ślipko – polski jezuita, etyk. Urodził się 18 stycznia 1918 r. w Stratynie, pow. Rohatyn. Uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Gródku Jagiellońskim. Maturę złożył w 1936 roku. W rok później rozpoczął najpierw studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w zakresie geologii, a następnie w 1938 na Wydziale Humanistycznym, obierając za przedmiot studiów filologię polską i historię.
Dnia 12 października 1939 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego i tu w latach 1941–1944 studiował filozofię na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie, przeniesionym wskutek wojny do Nowego Sącza. Studia teologiczne odbywał w latach 1944–1948 na jezuickim Wydziale Teologicznym Bobolanum, gdzie w uzyskał stopień licencjata w zakresie teologii i filozofii. W roku 1947 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa przemyskiego Franciszka Bardy.
W latach 1948–1952 podjął uzupełniające studia z etyki społecznej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Rok później kontynuował studia na Wydziale Humanistycznym tego uniwersytetu. Rezultatem tych studiów było uzyskanie w 1949 r. – po zaliczeniu studiów zakonnych przez Radę Wydziału Teologicznego – stopnia magistra teologii w zakresie etyki społecznej. W 1952 r. otrzymał stopień doktora teologii na podstawie rozprawy Zasada pomocniczości. Pracę tę przygotował pod kierunkiem ks. prof. Władysława Wichra i ks. dr Jana Piwowarczyka. W 1952 r. ukończył też studia na Wydziale Humanistycznym UJ, ze stopniem magistra filozofii w zakresie socjologii.
Ks. profesor Tadeusz Ślipko od 1948 r. zajmował się pracą dydaktyczną na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie, od 1963 r. został zatrudniony w charakterze wykładowcy etyki ogólnej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie, a od roku akademickiego 1965/66 objął etat adiunkta w katedrze etyki na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Chrześcijańskiej ( ATK) w Warszawie, gdzie pracował przez 32 lata. W roku 1982 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Powszechnie ks. prof. Ślipko jest uważany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli etyki o orientacji tomistycznej.
Pole zainteresowań naukowych ks. Ślipko, obejmuje trzy kierunki. Po pierwsze, jest to badanie, metodologiczne porządkowanie i analiza krytyczna marksistowskiej koncepcji moralności. Zagadnieniom tym poświęcona jest monografia Marksistowska doktryna moralności (1962), która nie ukazała się drukiem. Obok tego nurtu zainteresowań należy również odnotować rozprawy poświęcone koncepcji etyki niezależnej, w nawiązaniu do filozoficznych prac Kotarbińskiego czy Czeżowskiego. Po drugie, jest to opracowanie szczegółowej problematyki moralnej ze względu na jej aktualność, wielowątkowość i polemiczny charakter w takich pracach, jak: Zagadnienie godziwej obrony sekretu (1968); Etyczny problem samobójstwa (1970); Życie i płeć człowieka (1978); Przedmałżeńska etyka seksualna (1978); Etyczny problem samobójstwa (1978); Granice życia. Dylematy współczesnej bioetyki (1988); Za czy przeciw życiu? Pokłosie dyskusji (Problem aborcji) (1992); Rozdroża ekologii. Ekologiczna doktryna Kościoła (współautor: A. Zwoliński) (1999); Kara śmierci z teologicznego i filozoficznego punktu widzenia (2000) oraz Historia etyki w zarysie (2010). Po trzecie, są badania podjęte nad systemowym ujęciem depositum doctrinale etyki chrześcijańskiej, których owocem są dwie fundamentalne prace: Etos chrześcijański. Zarys etyki ogólnej (1974 – wyd. 1, 1988 – wyd. 2, przerobione i powiększone) oraz Zarys etyki szczegółowej (1982 – cz. 1: Etyka osobowa, cz. 2: Etyka społeczna).